Skip to main content

Daar komt hij terug… die ‘mooie’ zomer… zonder jou…

We mogen terug iets meer, feestjes worden ingehaald, BBQ’s worden boven gehaald, allen gezellig genieten van het samen zijn en de zomer, de vakantie.

‘ Je komt toch ook?’ ‘Het zal je zinnen eens verzetten.’ ‘Je bent er eens uit.’ ‘Je moet toch eten, dus kom hier eten.’

Sommige dagen blijf je liefst thuis en wil je niemand horen. Sommige dagen doet het goed om toch even buiten te zijn, de stad in te gaan, te gaan wandelen in het bos of naar de winkel te gaan. Sommige dagen wil je niets liever dan praten over je geliefde, over de mooie herinneringen, over je pijn, over je gemis. Sommige dagen wil je er net niet over praten.

We kennen allen de woorden ‘rouwen’ en ‘rouwproces’. Maar hoe je dat doet weten we niet. Het lijkt vreselijk moeilijk en van iedereen zo anders. Ik hoor zo vaak ‘mensen die het niet zelf hebben meegemaakt, begrijpen me toch niet, dus zwijg ik of doe ik alsof het wel met me gaat‘. Ik heb het ook lang zo gedaan: niet durven doen waar ik nood aan had, omdat ik het gevoel had dat mensen me niet begrepen en als ze het al begrepen dat ze niet het geduld hadden om me mijn weg hierin te laten zoeken. (vele jaren en opleidingen later weet ik dat dit vaak uit onmacht is en eigenlijk goedbedoeld is, maar op het moment zelf komt dit totaal niet zo over). Rouwen vraagt zo veel van je energie, en woorden kunnen niet steeds uitdrukken hoe dit effectief voelt. Wanneer je het toch probeert, komen mensen vaak met raad en oplossingen. Maar zo’n pijn en verdriet valt niet op te lossen. Het is een immense zoektocht om te leren leven met het ingrijpende verlies die je meemaakt, met de emoties die hiermee gepaard gaan. Je ‘sterker’ voor doen dan je je op dat moment voelt, toch naar dat etentje gaan omdat je de ander niet wil teleurstellen, kost wat kost je tranen verbijten wanneer je het moeilijk hebt omdat je denkt dat je anders de sfeer zal bederven, … . Voor veel mensen in rouw is dit zo herkenbaar en toch is het van groot belang om dit niet te doen, om je niet aan te passen aan de ander. We dienen echt te gaan naar een rouwcultuur waar rouwenden de vrijheid mogen ervaren om hun weg hierin te zoeken. Weet dat wanneer je iemand de ruimte geeft om te praten over zijn verlies, om samen te huilen, te lachen, herinneringen op te halen, dit het mooiste cadeau kan zijn dat je die persoon op dat moment kan geven. En de sfeer is dan niet bedorven, in tegendeel, wanneer we dit allen meer ingebed krijgen in onze (rouw)cultuur, dan pas is de sfeer authentiek en echt, zowel voor de rouwende als de anderen.

Warme groeten, Tine

Geef een reactie