Skip to main content

Getuigenissen

Haissi onderging 18 jaar geleden een verplichte abortus.

“Tine: ik heb jou dinsdag laatstleden (1 september 2020) 1 woord gegeven: Bedankt! Ik meen dit uit de grond van mijn hart. Het begon allemaal met een messenger bericht. Paste ik wel in het plaatje om deze groep te vervolledigen? Was mijn verdriet/rouw wel iets dat kon besproken worden? Ja hoor, het mijne paste er ook in. Onmiddellijk kwam er van jouw kant uit een heel vertrouwend gevoel en inderdaad elk verlies is rouw en verdriet. Na 3 sessies ben ik me daar heel bewust van geworden. Het is enorm aangrijpend hoe de groep mij liet vertellen over mijn verlies. Ik ben heel blij dat ik onze groep mocht leren kennen en natuurlijk ook jou als mentor. Het vertrouwen was er bij elk lid van de groep en iedereen luisterde naar ieder zijn verhaal. Mensen die zelf verlies meegemaakt hebben kunnen dit veel beter herkennen en begrijpen dan mensen die dit (nog) niet mee maakten. Voor iedereen die zou twijfelen om zo’n sessie mee te volgen, mensen doe het gewoon. Het is een hele grote stap voor jezelf, maar ik ben ervan overtuigd dat je ook met hetzelfde gevoel als ik zal afsluiten. Een heel positief en warm en vertrouwend gevoel. Dit moest ik al veel vroeger gedaan hebben.”
Haissi 

Anne haar zelfwaardegevoel was compleet weg na haar relatiebreuken.

Ik heb een zware periode achter de rug. In 6 jaar tijd 2 scheidingen achter de rug. Dag op dag 3 december zelfde scenario. Mijn 2 mannen met 10 jaar jongere vrouw. Wat voor mij als enorm falen betekende. Ik zat hele dagen mezelf de schuld te geven: dat ik niet goed genoeg was. Ik wilde geen hulp van buitenaf tot mijn kinderen zeiden dat het zo niet verder kon. Ik weende hele dagen, mezelf de schuld geven, mezelf kleineren, mezelf haten. Tot dat ik toch de stap durfde te zetten om bij Tine mijn verhaal te doen. Ik ben haar enorm dankbaar dat ze me de dingen weer helder deed zien. Mezelf graag zien, mezelf de schuld niet geven. Het mooie in het leven weer leren te appreciëren, genieten van kleine dingen. Het is een proces dat je door moet met vallen en opstaan. Dus blijf niet te lang met je verdriet zitten. Zoek op tijd professionele hulp. Neem alle kansen die je kunt. Het leven is te mooi om zo af te zien. Met dank aan Tine.
Anne.

J. had immens veel verdriet en lichamelijke klachten na het overlijden van haar zus.

Na het overlijden van mijn zus had ik naast het immense verdriet te kampen met lichamelijke klachten, letterlijk de brok in de keel en keelpijn.
Ik ben enkele keren bij Tine geweest om mijn verhaal te doen.
Ze heeft vooral geluisterd en tips gegeven hoe ik toch mijn verdriet moest uitspreken en durven te uiten ipv op te kroppen.
Het heeft me zeker goed gedaan..
Bedankt daarvoor.
J.D.

M. had een ‘miskraam’ (perinataal verlies).

“Ik droomde er al jaren van om zelf mama te worden. Na ons huwelijk besloten we om ervoor te gaan. Het kon natuurlijk niet snel genoeg gaan, eindelijk een droom die in vervulling zou gaan. Na 6 maanden was het eindelijk zover. Ik was zwanger. Ons geluk kon niet op.

Dat geluk was jammer genoeg van korte duur. Na 10 weken had ik plots bloedverlies. Een miskraam… De wereld stortte in. Mijn grootste droom was plots weg. Dit gebeurde ook nog eens midden in de 1ste lockdown door COVID-19. We konden dus ook nergens heen met ons verdriet en hadden ook niets om naar uit te kijken of om onze gedachten te verzetten. We hadden enkel elkaar.

We troosten onszelf met de gedachte dat het beter nu was dan binnen x-aantal weken of dat het geboren zou worden met een afwijking waardoor het niet levensvatbaar zou zijn. Daarbij konden we er niet veel over zeggen, want het was maar 10 weken.

In het begin was elkaars steun genoeg, maar snel merkte ik dat dit voor mij niet genoeg was. Mijn man had het een plaats kunnen geven, maar mij lukte dit niet. Ik bleef maar elke dag huilen, maanden aan een stuk. Daarbij moest ik bijna elke maand horen dat er 1 van mijn vriendinnen/ kennissen zwanger was. Ik kon zelfs niet blij zijn voor hen. Ik had zodanig veel pijn.

Mijn man kon mij niet meer ongelukkig zien en dwong mij om hulp te zoeken. Ons huwelijk leidde er ook onder. Mijn man was niet meer gelukkig doordat ik altijd “depressief” was en ik was niet gelukkig doordat ik mijn kind kwijt was en het niet direct lukte om opnieuw zwanger te worden. Daarbij konden we er niet meer samen over praten. Mijn man wou verder gaan en dit achter hem laten terwijl ik nog steeds de behoefte had om erover te praten. Ik begreep niet hoe hij dit zo snel achter hem had kunnen laten.

Ik zocht dus hulp en kwam terecht bij Tine. Ons eerste afspraak was voor mij wat onwennig. Wat kon ik erover zeggen? Het was maar 10 weken…
Tine wist precies wat ze moest zeggen. Ze gaf ons kind het bestaan die ikzelf niet durfde te geven. Ongeacht hoe “oud” ons kindje was, het heeft bestaan en het heeft ervoor gezorgd dat ik toen voor de 1ste keer mama werd. De gevoelens die ik voortdurend opdrong om mezelf minder pijn te doen, gaf Tine een waarde. Ik durfde ons kindje geen verder bestaan te geven in ons leven om mezelf en m’n man te sparen. Maar dit was juist hetgeen die mij zo’n pijn deed: ons kindje achter ons zou laten alsof het nooit had bestaan.

Tine gaf mij de moed om ons kindje te laten verder bestaan en het ook een ware plaats te geven in ons gezin en ons huis. Ik moest dit doen als ik daar zelf behoefte aan had, ik moest aan mezelf denken en aan wat ik belangrijk vind. Ik besprak dit met mijn man en hij stond daar ook voor open, terwijl ik dit eerst niet wou doen om hem te sparen. Ik heb de echo van ons 1ste kindje uitgezet en hierdoor heb ik het gevoel dat ons kindje voor altijd deel zal blijven uitmaken van ons gezin.

Tine heeft mij laten inzien dat ik mijn gevoelens niet mag opdringen, maar dat ik ze moet uiten en “leven” geven. Ik kan bepaalde reacties van mensen beter relativeren en heel belangrijk, mijn man en ik hebben elkaar teruggevonden en zijn uiteindelijk samen sterker geworden.”
M.C.